Antydepresanty

Leki antydepresyjne są stosowane w leczeniu epizodów depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Leczenie to jest obarczone znacznym ryzykiem zmiany fazy z depresyjnej na maniakalną. Jest to główny powód dla którego leki poprawiające nastrój podaje się dopiero wtedy, gdy nasilenie depresji jest znaczne. Przy płytkim obniżeniu nastroju raczej preferuje się neuroleptyki posiadające działanie antydepresyjne (sulpiryd, lewomepromazyna, chlorprothixen).

Jeżeli nasilenie objawów depresji jest znaczne, lekarz musi zalecić leki antydepresyjne - włączenie w leczenie tej grupy leków ze względu na wspomnianą zdolność do zmieniania fazy przyjmuje się pod ścisłym nadzorem lekarza. Zalecone są jak najczęstsze wizyty kontrolne, aby lekarz miał szansę zminimalizować ryzyko rozwinięcia manii. W przypadku choroby afektywnej jednobiegunowej (same epizody depresyjne, brak stanów maniakalnych) leki przyjmuje się przez długi czas. Jako najkrótszy czas przyjmuje się okres 6 miesięcy. W przypadku CHAD te same leki podaje się jak najkrócej - preferuje się rozpoczęcie odstawiania leków, jeżeli nastrój zbliży się do normotymii ("normalnego" samopoczucia).

Nie można mówić o jakiś lekach zabronionych do stosowania u pacjentów z CHAD. Są leki, które mają oczywiście większy potencjał zmiany fazy choroby, ale to czym pacjent będzie leczony i tak w głównym stopniu zależy od jego stanu.

Leki antydepresyjne rozpoczęły swoją karierę przypadkiem. U osób z depresją i gruźlicą doszło do gwałtownej poprawy samopoczucia w trakcie leczenia gruźlicy - okazało się, że stosowany preparat przeciwgruźliczy miał bardzo duży potencjał antydepresyjny. Potem zaczęły pojawiać się kolejne leki na depresję. Obecnie bateria preparatów jest duża i ciągle ulega zwiększeniu. Antydepresanty są coraz lepiej tolerowane. Niektóre stały się nawet elementem popkultury, np. słynny Prozac.